Objawy dysfunkcji integracji sensorycznej najczęściej uwidaczniają się:

• zbyt wysokim lub niskim poziomem aktywności ruchowej;
• dziecko może być ciągle w ruchu lub wolno się uaktywniać i szybko się męczyć, niewłaściwym poziomem koncentracji uwagi;
• dziecko może mieć trudności z koncentracją, może być impulsywne bądź zbyt wyciszone/nieobecne, problemami z koordynacją ruchową: mogą one dotyczyć umiejętności z zakresu dużej motoryki (czyli podstawowych sprawności ruchowych, np. chodzenia, biegania, gier i zabaw ruchowych − rzucania i łapania piłki) lub małej motoryki (czyli czynności precyzyjnych, np. rysowania, pisania).
• niektóre dzieci będą miały słabą równowagę, inne natomiast będą miały olbrzymie trudności z nauczeniem się nowej czynności wymagającej koordynacji ruchowej, nadmierną wrażliwością na bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe oraz ruch; nadwrażliwość może się objawiać takimi zaburzeniami zachowania, jak:
• rozdrażnienie, wycofywanie się w wyniku dotknięcia, unikanie określonych rodzajów ubrań lub jedzenia, niechęć do gier i zabaw zespołowych, zbyt małą wrażliwością na bodźce;
• dziecko z obniżoną wrażliwością na bodźce może poszukiwać intensywnych wrażeń sensorycznych, takich jak celowe uderzanie ciałem o przedmioty lub intensywne kręcenie się wokół własnej osi.
• dziecko może ignorować ból czy być nieświadome zmian pozycji ciała.
• zachowania niektórych dzieci zmieniają się drastycznie od nadwrażliwości do podwrażliwości, opóźnieniami w rozwoju mowy i w rozwoju ruchowym; objawy te mogą być widoczne w wieku przedszkolnym razem z innymi objawami dysfunkcji integracji sensorycznej, słabą organizacją zachowania:
• dziecko może być impulsywne lub łatwo się rozpraszać i okazywać brak planowania przed wykonaniem jakiegoś zadania. Niektóre dzieci mogą mieć problemy z przystosowaniem się do nowej sytuacji. Inne mogą reagować agresywnie, wycofywać się lub być sfrustrowane, kiedy poniosą porażkę, niskim poczuciem własnej wartości;
• dziecko wycofuje się z różnorodnych aktywności w obawie przed porażką, wyśmianiem przez rówieśników, niezadowoleniem dorosłych.

Drodzy Rodzice!

U większości dzieci rozwój integracji sensorycznej przebiega prawidłowo i zupełnie naturalnie podczas codziennych zabaw i innych aktywności. Jeżeli procesy integracji zmysłowej są zaburzone, pojawia się wiele problemów w rozwoju dziecka.

Objawy dysfunkcji integracji sensorycznej mogą być rozpoznawane u dzieci w normie intelektualnej z trudnościami w uczeniu się, z niepełnosprawnością intelektualną, ruchową, autyzmem, nadpobudliwością psychoruchową, mózgowym porażeniem.

Ich nasilenie jest różne, od lekkiego do znacznego.

TERAPEUTA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ RADZI

Dysfunkcje integracji sensorycznej wpływają na: uczenie się, zachowanie, rozwój społeczno-emocjonalny. Mądre dziecko z tymi problemami może wiedzieć, że niektóre rzeczy jest mu trudniej wykonać niż innym dzieciom, ale nie może zrozumieć, dlaczego tak jest. Może być ono odbierane jako leniwe, znudzone, bez motywacji. Niektóre dzieci same znajdują sposoby na uniknięcie trudnych dla nich zadań. W takiej sytuacji mogą być odbierane jako uparte i sprawiające kłopoty. Nie znając przyczyny takiego zachowania, rodzice i dzieci mogą się obwiniać. Taka sytuacja sprzyja rozwojowi napięcia w rodzinie, niskiemu poczuciu wartości oraz poczuciu bezsilności. Tak więc, Drodzy Rodzice, wspierajcie swoje dziecko, pomagajcie mu przezwyciężać wszelkie trudności.

Źródło: Książka dla nauczyciela „ Dzieciaki w akcji”, pięciolatek, Nowa Era

Rozwój mowy.

Rozwój mowy trwa kilka lat. W tym czasie można wyróżnić kilka etapów. Niektórzy naukowcy twierdzą, że początek tego rozwoju sięga życia płodowego, a człowiek rodzi się już z predyspozycją do nabywania języka. Jednak o tym, w jaki sposób ten rozwój będzie przebiegał, decyduje w dużej mierze środowisko, w którym dziecko żyje.

Przedszkolaki znajdują się w tzw. okresie swoistej mowy dziecięcej, są ciekawe świata, chcą umieć nazywać to, co widzą i przeżywają.

Jeśli nie umieją znaleźć słów opisujących interesującą je rzeczywistość, to je sobie… wymyślają. Ich słownik jest pełen neologizmów.

Mają sto pytań na minutę, zaczynają interesować się gramatyką, chcą zabierać głos w ważnych dla siebie sprawach, mówią, mówią, mówią…

Ilość nie zawsze idzie w parze z jakością.

Pięciolatki powinny już prawidłowo wymawiać większość głosek języka polskiego, może jeszcze występować kłopot z głoską „r”. Nie powinna martwić hiperpoprawność − zdarza się, że niedawno nabyte głoski szumiące ( „sz”, „ż”, „cz”, „dż” ) zastępują głoski syczące albo „r” pojawia się w miejsce „l”.

Ćwiczenia kinestezji artykulacyjnej i słuchu fonematycznego przyczynią się do szybszego utrwalenia prawidłowej wymowy.

Dzieci pięcioletnie są w stanie dostrzec zależność przyczynowo-skutkową uwzględniającą kolejność zdarzeń w swoich coraz bardziej rozwiniętych wypowiedziach.

Warto ćwiczyć umiejętność budowania dłuższych, logicznych, prawidłowych pod względem gramatycznym wypowiedzi przez zachęcanie do opowiadania historyjek obrazkowych.

Dobrze jest zachęcać do tworzenia takich wypowiedzi przez zadawanie dodatkowych pytań dzieciom, które niechętnie wypowiadają się rozwiniętymi zdaniami, albo zaproponować wspólne układanie opowiadania na wybrany przez wszystkich temat.

Drodzy Rodzice! Mowa nie jest umiejętnością wrodzoną. Ludzie przychodzą na świat z predyspozycją do nabywania języka, ale rozwój mowy trwa kilka lat, a jego przebieg można podzielić na kilka etapów.

Rozwój mowy jest ściśle związany z rozwojem fizycznym dziecka − lepsza kondycja, dobre zdrowie, prawidłowe napięcie mięśniowe dają lepsze rokowania dla mowy.

Nasze przedszkolaki znajdują się w „okresie swoistej mowy dziecięcej”. Są ciekawe świata, stawiają sto pytań na minutę, rozbudowują swój słownik czynny (często stosują neologizmy, rodzice nazywają to „tworzeniem swojego języka”).

Wrażliwość pięciolatka na dźwięki mowy sprawia, że jest on świadomy różnic między poszczególnymi głoskami. Wie, jak prawidłowo powinny brzmieć wszystkie składowe głoski danego wyrazu.

Nie zawsze jednak potrafi je właściwie wymówić. Zdarza się, że pod naciskiem ze strony osób dorosłych pięciolatek zaczyna realizować dźwięk, który jemu i dorosłym z jego otoczenia przypomina np. „r”. W rzeczywistości jest to deformacja tej głoski, która musi być korygowana na zajęciach z logopedą.

Przestrzegam przed stawianiem zbyt dużych wymagań dziecku. Zanim zaproponujemy: „Powiedz »r«, to takie proste”, skonsultujmy się z nauczycielem bądź logopedą. Zadaniem dorosłych jest wykorzystać czas, gdy dzieci są w takim wieku, że chłoną wszystko, co się do nich mówi.

Co mogą zrobić rodzice?

Mówmy do dzieci dużo i zawsze poprawnie pod względem gramatycznym.

Zachęcajmy do opowiadania, do budowania dłuższych wypowiedzi, na zadane i dowolne tematy. Zadawajmy pytania pomocnicze, które przyczynią się do rozbudowy zdań.

Śpiewajmy wspólnie − to doskonałe ćwiczenie artykulacyjne, rytmizujące, oddechowe. Opowiadajmy sobie o przeczytanej bajce, próbujmy wymyślać alternatywne zakończenia. Konieczna jest dbałość o zdrowie − częste infekcje, alergie sprawiają, że dziecko oddycha ustami (nawet przy czynnościach niewymagających mówienia), co osłabia sprawność motoryczną artykulatorów, a wtedy o problemy z mówieniem nietrudno.

Źródło: Książka dla nauczyciela „ Dzieciaki w akcji”, pięciolatek, Nowa Era